Doskonalenie startu niskiego. Bieg na 100 metrów.

Start niski – historia

Bieg krótki znany był już w starożytności. Ludzie żyjący w tamtych czasach uwielbiali wszelkie konkurencje sportowe. Oczywiście również lubili się ścigać. Chcieli wiedzieć, kto jest najsilniejszy, najbardziej skoczny, ale i kto jest najszybszy. Bieg na dystansie krótkim wchodził w tzw. pentatlon, czyli 5-boju Starożytnej Grecji. Długość takiego biegu wynosiła jeden stadion, czyli dokładniej, było to 400 metrów.

Co było dalej?

Zanotowano starty z kamiennych bloków, oczywiście znacznie różniły się od dzisiejszych bloków startowych. W roku 1887 Charles Sherrill przeszedł do historii i jako pierwszy wystartował z pozycji niskiej.Natomiast podczas pierwszych Nowożytnych Igrzysk Olimpijskich, które miały miejsce w Atenach, w roku 1896, amerykański zawodnik Thomas Burke brał udział w biegu krótkim na 100 metrów (12,00 sec.) i zastosował jako jedyny start niski. Wzorował się na Sherrillu.Technika startu niskiego błyskawicznie ewaluowała. Widziano w niej ogromny potencjał i pomoc w coraz szybszym biegu.Zwracano coraz większą uwagę nie na sam bieg, ale właśnie na start oraz finisz. To te elementy non stop udoskonalano.Około 1928 – 1929 roku wprowadzono bloki startowe, przypominające już bardziej ówczesne, które bardziej ułatwiały startowanie.W latach 30-tych nadeszła mała zmiana, stopy zawodników układane były dość blisko siebie. Tą technikę startu nazwano kangaroo / bunch start. Z tej pozycji startowej sprinterzy bardzo szybko wychodzili z bloków. To naprawdę było dla nich kluczowe.Ogromną popularnością technika ta cieszyła się w latach 50-tych. Dzisiaj nikt sobie nie wyobraża biegów na dystansie krótkim bez startu niskiego.

Start niski – technika

Start niski wykonuje się z bloków startowych.

.Ustawienie bloków

Przyjmuje się, że przednia podpórka bloku startowego powinna być ustawiona w odległości około 2 stóp od linii startowej, a podpórka tylna o jedną stopę za nią.

Komendy

Komendy są następujące: „na miejsca”, „gotów” i strzał z pistoletu.

„na miejsca”:

• Biegacz przyjmuje pozycję klęku podpartego jednonóż na nodze zakrocznej, opierając stopy o ścianki bloków, a dłonie (kciuk i wyraźnie rozwarty palec wskazujący, do którego przylegają wyprostowane pozostałe palce) ustawione są przed linią startową na szerokości barków.
• Kończyny górne wyprostowane w stawach łokciowych ustawione niemalże pionowo.
• Głowa swobodnie opuszczona w dół
• Równomierne rozmieszczenie masy ciała na wszystkie punkty podparcia – umożliwia to rozluźnienie mięśni.

 „gotów”:

• Biegacz wolnym ruchem unosi biodra nieco powyżej poziomu barków
• Przenosi masę ciała na kończyny górne
• Kąt ugięcia w stawie kolanowym nogi wykrocznej wynosi nie mniej niż 90 stopni, nogi zakrocznej 110 – 130 stopni.

.„strzał”:

• Biegacz energicznie odbija się rękoma od bieżni
• Wykonuje zdecydowany ruch barkami w przód ku górze
• Rozpoczyna odbicie z bloków startowych równocześnie obiema nogami
• Noga zakroczna zostaje energicznie przeniesiona w przód
• Pracę nóg wspomaga naprzemianstronny obszerny wymach ramionami

/W czasie pierwszych kroków, tułów jest mocno pochylony do przodu. Stopy przenoszone nisko nad podłożem.

 https://www.youtube.com/watch?v=sJHERmQTaCQ

https://www.youtube.com/watch?v=BUPs1lGjUNY